Dometi i ograničenja liberalne izgradnje mira

Abstract

Postkonfliktna okruženja poput regiona Balkana ili jugoistočne Azije pred- stavljaju primere za dominantnu, liberalnu, formu izgradnje mira koja pod- razumeva da se trajni mir može postići jedino unifikacijom, tj. stvaranjem država koje predstavljaju vernu repliku liberalno-demokratskih država u političkom i društveno-ekonomskom smislu („mir kao upravljanje”). Polazeći od kritike pristupa koji podrazumeva tipsku izgradnju države, tzv. „IKEA iz- gradnje mira” kao osnove za uspostavljanje samoodrživog mira, rad izlaže propuštene mogućnosti primene alternativnih i tradicionalnih pristupa izgradnji mira. Pri tome, osnov analize predstavljaju stav Ričmonda o važnosti uspostavljanja postliberalnog mira, koji je emancipatorski po svojoj prirodi, kao i Mekgintijev koncept hibridnosti, u kome se objašnjava neophodnost zajedničkog delovanja globalnih, nacionalnih, ali i lokalnih aktera. Istovremeno, ističući važnost lokalnog konteksta i saglasnosti aktera sa merama koje se sprovode u postkonfliktnim okruženjima, rad teži da ukaže na neophodnost promene paradigme, tj. bitno drugačije delovanje u regionima koji su opterećeni nasilnim sukobima.

Post-conflict environments in regions such as the Balkans or Southeast Asia are examples of a dominant, liberal form of peacebuilding that assumes that peace can only be achieved by creating states representing a faithful replica of a liberal-democratic model in its political and socio-economic sense (“peace-as-governance”). By relying on the critique of this blueprint statebuilding, or so-called “IKEA peacebuilding”, the paper analyses the missed opportunities for the implementation of alternative and traditional peacebuilding instruments. The starting point in the analysis is Richmond’s concept of post-liberal peace, which is emancipatory by its nature, and Mac Ginty’s concept of hybridity which stresses the need for synergy of global, national and local actors. At the same time, by emphasizing the importance of the local context and the local approval, the paper seeks to point out the necessity of a paradigm shift in peacebuilding endeavours in regions burdened by violent conflicts.