Ethical causality of the syndrome of professional burnout and free will in social work

Abstract

Stressful consequences of extremely complex, effort-consuming and responsible professional activities of social workers who offer the multitude of existential aid and support to people in trouble, affected by evils of toxicomania, juvenile delinquency, family problems, poverty, disability, aging, illness and similar problems which restrain existential development of person are more and more often in theory and practice of social work mentioned as the syndrome of professional burnout. In doing this, this problem of professional saturation, accompanied by loss of working motivation, professional senselessness and hopelessness is in the science of social work approached primarily from the positions of psychology and partly medicine, as an emotional unknown, yielding a simplified clarification deprived of ethical dimensions which in fact represent the very conditio sine qua non of this phenomenon. In that context, this text opens the possibilities of ethical approach to this complex and unexplored subject matter of the science of social work, observing it in causality with free will as a fundamental ethical category, which nurturance and cultivated application the etiology and consequences of professional burnout syndrome of social workers directly depend on.

O stresnim posledicama krajnje kompleksnih, napornih i odgovornih stručnih aktivnosti socijalnih radnika, koji pružaju najrazličitije vrste egzistencijalne pomoći i podrške ljudima u nevolji, pogođenih zlom toksikomanija, maloletničke delinkvencije, porodičnih problema, siromaštva, invalidnosti, starenja, bolesti i njima srodnih nedaća koje sputavaju egzistencijalni razvoj čoveka, sve češće se u teoriji i praksi socijalnog rada govori kao sindromu profesionalnog sagorevanja-izgaranja. Pri tom, ovom problemu profesionalnog zasićenja, koga prati gubljenje radne motivacije, stručna besmislenost i beznađe, pristupa se u nauci socijalnog rada primarno sa pozicija psihologije i delimično medicine, kao emocionalnoj nepoznanici, što za posledicu ima simplifikovana pojašnjenja lišena etičkih dimenzija, koja u stvari predstavlja­ju sam conditio sine qua non ove pojave. U tom kontekstu ovaj tekst i otvara mogućnosti etičkog pristupa ovoj složenoj i neistraženoj materiji nauke socijalnog rada, sagledavajući ga u kauzalitetu sa slobodnom voljom kao fundamentalnom etičkom kategorijom, od čijeg vaspitavanja i kultivisane primene neposredno zavisi etiologija i posledice profesionalnog sindroma izgaranja socijalnih radnika.