Storytelling in journalism as the new genre procedure

Abstract

In this paper, the definitions of storytelling and journalistic storytelling are given in the scientific context, together with the distinction between these concepts in relation to the media. In order to determine the narration in the media, it is necessary to explain what narration means in other fields of research. The most common use of these terms is in literary and linguistic studies, but even some authors in these fields believe it is quite possible that their fields have set up a monopoly on the notion of narration, and that research can be extended to all genres of reality in which it occurs. In the mid-nineties of the 20th century and in the past decade, a new phenomenon in the presentation of media content has emerged in the professional and academic circles around the world: journalistic storytelling. The common definition of similar terms might be the narrative discourse. Under this term, we mean a romanticized, soft image of important events that the media are reporting about. In this paper, journalistic storytelling is defined for the first time as a non-fictitious romanticized journalistic discourse. It is non-fictitious because it communicates information about the real world, without pretending to present one of them as imaginary or created or subjective - on the contrary, it is claimed that what is told is the reality. The genre changes in journalism, from the narration of short stories to factography, and from factography to narrative news, show that journalism is a creative profession in the discursive recording of history.

U ovom radu su date definicije pripovedanja i novinarskog pripovedanja u naučnom diskursu, kao i distinkcija tih pojmova kada su u vezi sa medijima. Da bi se bliže odredilo pripovedanje u medijima, treba objasniti šta pripovedanje znači u drugim oblastima istraživanja. Najčešća upotreba tog pojma je u studijama književnosti i lingvistike, iako i pojedini autori iz tih oblasti ostavljaju otvorenom mogućnost da su njihove nauke postavile monopol nad pojmom pripovedanja, te da se istraživanje može proširiti na sve diskursne žanrove u kojima se ono odvija. Sredinom devedesetih godina, u profesionalnim novinarskim, a u protekloj deceniji i akademskim krugovima širom sveta, primećena je nova pojava u prikazivanju medijskih sadržaja: novinarsko pripovedanje. Na engleskom govornom području taj pojam se naziva "storytelling", a zajednička definicija sličnih pojmova bila bi - narativni diskurs. Pod tim pojmom podrazumevamo romantizovanu, umekšanu sliku važnih događaja i dešavanja o kojima mediji govore. U ovom radu je novinarsko pripovedanje prvi put definisano kao nefiktivni romantizovani novinarski diskurs. U ovoj definiciji je novinarsko pripovedanje nefiktivni diskurs jer, zbog prirode žurnalizma, informacije koje publika dobija jesu o stvarnom svetu, bez pretenzija da autor neku od njih predstavi kao zamišljenu, stvorenu ili subjektivnu - već, naprotiv, tvrdi se da pripoveda o stvarnosti, o onome što se zaista desilo. Žanrovske promene u novinarstvu od pripovedanja kratkih priča do faktografije i od faktografije do pripovednih vesti pokazuju da je novinarstvo stvaralačka profesija u diskurzivnom zapisivanju istorije.