Reafirmacija prava nerođenih na život

Abstract

U ovom članku autor razmatra etičke i religijske argumente u korist prava nerođenih na život. On ukazuje da su latinski oci, pod uticajem Aristotela, uglavnom bili skloni da zastupaju teoriju o naknadnom ili postepenom oživljavanju embriona, dok gotovo svi istočni oci do danas smatraju da je embrion od trenutka začeća ličnost. Кonsekvenca učenja o naknadnom oživljavanju embriona je mogućnost abortusa do trenutka oživljavanja. Zastupnici učenja o reinkarnaciji duše smatraju da je abortus dozvoljen sve dok se duša ne useli u telo. Ukoliko je već embrion ličnost, abortus predstavalja moralni prestup, osim u slučaju da je ugrožen život majke. Autor opovrgava argument da je abortus dozvoljen ukoliko prenatalna dijagnostika ustanovi da će se roditi hendikepirano dete, jer i takva osoba je ličnost.

In this article the author considers ethical and religious arguments in favour of the right to live of the unborn. He indicates that Latin Fathers, under the influence of Aristotle, were principally prone to support the theory about subsequent or gradual animation of an embryo, while almost all Eastern Fathers up to this day consider that an embryo is a person since the moment of its conception. The consequence of teaching about sub- sequent animation of an embryo is the possibility of abortion until the moment of its animation. Advocates of the teaching about reincarnation of the soul consider that abortion is allowed until the soul enters the body. If embryo is already a person, the abortion represents a moral transgression, except is allowed if prenatal tests confirm that the child to the born is handicapped, because such person is still a person.