Da li je "Rambuje" bio bolji od "Kumanova"? Uporedna sektorska analiza bezbednosnih rizika po Republiku Srbiju i srpski narod na Kosovu i Metohiji

Abstract

U ovom radu se porede bezbednosne posledice rešenja iz juna 1999. godine (Vojno-tehnički sporazum iz Kumanova i Rezolucija Saveta bezbednosti Ujedinjenjih nacija 1244) sa mogućim bezbednosnim posledicama nacrta rešenja iz Rambujea i Pariza, koje su predstavnici SRJ i Srbije odbili da potpišu februara i marta 1999. godine. Uporedno se analiziraju rizici po bezbednost koji proizlaze iz odredbi pomenutih rešenja za dva referentna objekta: 1)Republiku Srbiju; 2) srpski narod na Kosovu i Metohiji. U radu se koristi sektorski pristup bezbednosti kao analitički okvir koji proizlazi iz Kopenhaške škole studija bezbednosti. Zaključak rada jeste da su rešenja iz Rambujea sa sobom nosila znatno manje rizika po bezbednost srpskog naroda na KiM u gotovo svim sektorima, dok su u pogledu bezbednosti Republike Srbije oba rešenja imala prilično jednak stepen rizika, sa izuzetkom socijetalne bezbednosti (zaštite identiteta i posebnosti), za koju su rešenja iz juna 1999. godine bila manje rizična.

This paper compares security consequences of the solutions for Kosovo crisis from June 1999 (Military-Technical Agreement signed in Kumanovo and United Nations Security council Resolution 1244) with potential consequences of the draft agreement proposed in Ram- bouillet and Paris in February and March 1999, which Serbian (FRY) delegation refused to sign. The paper conducts comparative analysis of security risks to two referent objects: 1) the Republic of Serbia; 2) Serbian population in Kosovo and Metohija. Analytical framework used for this paper derives from the copenhagen School of security studies and it measures security dynamics in five different sectors (military, political, economic, environmental and societal security). The main thesis of this article is that solutions from Rambouillet contained significantly less risk to security of Serbs in Kosovo and Metohija in almost all of the sectors, while in the terms of security of the Republic of Serbia, both solutions had approximately equal degree of risks. The only exception was the societal sector, where solutions from June 1999 were less risky and therefore more acceptable for Serbia