Demokratija i konsocijacija u pluralnim društvima posle rata

Abstract

Odsustvo saradnje i međunacionalni sporovi u pluralnim društvima posle rata često ne izviru iz konsocijacije kao mehanizma za regulaciju sukoba, već iz nedemokratskog okruženja u kojem te institucije funkcionišu. Demokratski deficit konsocijalne demokratije, u vidu ograničene odgovornosti državnih funkcionera građanima i podsticanja kolektivnih na račun individualnih prava, višestruko se negativno odražava na konsocijalne aranžmane u autoritarnim i mešovitim režimima. Primeri socijalističke Jugoslavije i Bosne i Hercegovine i Makedonije posle ratnih sukoba – savremenih mešovitih režima – govore da se konsocijacija smatra mehanizmom za podelu plena, a ne za podsticanje saradnje i uzajamnu kontrolu predstavnika naroda u pluralnom društvu. Demokratija treba da obezbedi vertikalnu i horizontalnu odgovornost vlasti građanima i zaštitu individualnih prava, i tako omogući efektivno funkcionisanje konsocijacije.

Lack of cooperation and intra-national disputes in plural post-war societies often do not arise from consociation as a mechanism of conflict regulation, but from a non-democratic environment in which those institutions function. The democratic deficit of consocial democracy, in the form of limited accountability of state officials before citizens and of promotion of collective rights at the expense of individual ones, has a multiple negative impact on consocial setups in authoritarian and combined regimes. Examples of socialist Yugoslavia and of post-war Bosnia and Herzegovina and Macedonia – the contemporary combined regimes – illustrate that consociation is considered a mechanism for distribution of prey, and not for encouraging of cooperation and mutual control of people’s representatives in a plural society. Democracy should provide vertical and horizontal accountability of government before its citizens, as well as the protection of individual rights, thus enabling effective functioning of consociation